W twórczości Zofii Stryjeńskiej, najwybitniejszej polskiej artystki dwudziestolecia międzywojennego, dekoracyjny styl lat 20. i 30. łączy się z barwną polska kulturą ludową i tajemniczym światem słowiańskich bóstw oraz legend. Zocha (jak mówiła o sobie) już w dzieciństwie wymykała się na tętniący życiem krakowski rynek i z uwagą przyglądała przekupkom, zachwycała się góralami w tradycyjnych strojach i z zapartym tchem obserwowała huczne chłopskie wesela czy wiejskie obyczaje. Potem przyszła fascynacja literaturą romantyczną i młodopolską (zwłaszcza dziełami Stanisława Wyspiańskiego), która eksponowała te wątki, ale jej artystyczne inspiracje można wpisać w szerszy kontekst – poszukiwań narodowego stylu, z którym każdy w odrodzonej Polsce mógłby się identyfikować. Podczas naszego spotkania, dzięki dziełom Stryjeńskiej, na chwilę przywołamy żywioł polskiego folkloru i tajemnicę słowiańskiej mitologii. Lepszej przewodniczki po tym świecie nie możemy sobie wyobrazić!

 

 

 

 

Dwudziestolecie międzywojenne to czas, kiedy kobiety zaczynają pełnymi garściami korzystać z praw, które wywalczyły w 1918. Były to nie tylko prawa wyborcze, ale też możliwość kandydowania do sejmu i senatu. Uprawiały profesjonalnie dyscypliny sportowe, które długo były zarezerwowane wyłącznie dla mężczyzn, studiowały na uczelniach i odnosiły znaczące sukcesy naukowe, wyruszały na dalekie ekspedycje podróżnicze, były pilotkami, czynnymi artystkami. Ich wybory nie zawsze jednak spotykały się z powszechną akceptacją, a droga do spełnienia marzeń okazywała się wciąż być bardzo wyboistą. Zofia Stryjeńska, aby studiować na wymarzonej Akademii Sztuk Pięknych w Monachium musiała… „pożyczyć” tożsamość brata i przebrać się za mężczyznę, gdyż kobiet w jej progi wówczas nie przyjmowano. Łyżwiarka Zofia Nehring długo startowała w zawodach z samymi mężczyznami, a prawniczka Wanda Grabińska przed sądem musiała udowodnić, że… nadaje się na stanowisko sędziego w takim samym stopniu, jak jej koledzy. Helena Willman-Grabowska, pierwsza kobieta na stanowisku profesora w historii Uniwersytetu Jagiellońskiego, została nim dopiero w 1937, mając za sobą udaną karierę w Szwajcarii i propozycję objęcia katedry na Sorbonie, a biografia światowej sławy mikrobiolog Heleny Sparrow wciąż pozostaje w Polsce szerzej nieznana. „Chcemy całego życia!” – postulowała Zofia Nałkowska, wybitna pisarka dwudziestolecia międzywojennego, podczas gdy malarka Tamara Łempicka czy działaczka społeczna oraz dziennikarka Irena Krzywicka wciąż spotykały się z ostracyzmem środowiska za swoje niestandardowe wybory zawodowo-życiowe. Poznajmy prawdziwe kobiety-petardy, które talentem, charyzmą i determinacją rozsadziły czasy międzywojnia, stając się prawdziwymi pionierkami w swoich dziedzinach.

 

 

 

 

Odzyskanie przez Polskę niepodległości w 1918 roku zamknęło ponad studwudziestoletni okres zaborów. Wybuch wolności przyprawiał o zawrót głowy -  wreszcie pojawiła się przed Polakami szansa normalnego życia we własnym państwie. Radosnej euforii nie mąciła nawet świadomość ogromnych zagrożeń politycznych (zwłaszcza ze strony bolszewickiej Rosji), powojenny kryzys gospodarczy, trudności w kształtowaniu granic II RP. W niecałe trzy tygodnie po historycznym 11 listopada 1918 w warszawskiej kawiarni „Pod Picadorem” publicznie zaprezentowali swoje wiersze Julian Tuwim, Antoni Słonimski i Jan Lechoń. W utworze ostatniego z wymienionych, padły słowa: „A wiosną – niechaj wiosnę, nie Polskę zobaczę”, które stały się swoistym credo artystów tego czasu, definiującym tematykę ich prac i podejście do szybko zmieniającej się, dającej nowe nadzieje, rzeczywistości. Byli jednak i tacy, którzy przewidywali nadchodzący mrok… Podczas naszego spotkania opowiemy o życiu społeczno-gospodarczym II RP, literaturze, sztuce, polityce tego czasu, próbując nakreślić przy tym rozległą panoramę epoki.