Lektyka (łac. lectica), kolebka (staropol.) – fotel, łoże lub obudowana skrzynia do noszenia na drążkach przez tragarzy lub juczne zwierzęta. Jedna z odmian występuje z baldachimem wspartym na kolumienkach, z bokami zasłoniętymi tkaniną; inne mają pełne ściany z okienkami i drzwiczkami w części frontowej. Wewnątrz znajdowało się siedzenie lub łoże. Na starożytnym Wschodzie rozwinęło się wiele form i konstrukcji (palankin, morimono, mahmil, hauda). Lektyki były popularne w starożytnej Grecji i Rzymie; w zależności od zamożności lektyka była niesiona przez 2,4,6 lub 8 osób; Moda na lektyki powróciła w czasach nowożytnych, w XVII i XVIII w. były używane w całej Europie, zwłaszcza we Francji, w Polsce pojawiają się ok. 1771 r. Lektyki były wykorzystywane w transporcie miejskim, chroniły ważne osobistości i ich cenne szaty przez brudem i błotem ulicznym, niepogodą. Były łatwe do przechowywania, nie zajmowały wiele miejsca w sieni.
Lektyka
Lektyka w stylu Ludwika XV; ma kształt zbliżony do prostopadłościanu stojącego na węższej podstawie, wybrzuszonego w dolnej części pleców i boków; konstrukcja szkieletowo – ramowa; ramy ujęte profilowaniami o falistym wykroju, z malarską dekoracją płycin w typie fêtes-galantes z elementami ornamentyki rokokowej i chinoiserie. Lektyka ma oryginalną, osiemnastowieczną konstrukcję, malowidła zostały naniesione w roku 1887 we Francji (taki wniosek wysnuto na podstawie napisu na odwrocie płyciny drzwi), wtedy też przeszła reperację; Lektyka jest jedną z czterech zachowanych w Polsce.
LATA
1750-1800
DATOWANIE OPISOWE
Francja, 2 poł. XVIII w.
TWORZYWO
drewno orzechowe, szkło, drewno złocone, płótno, skóra, olej, metal, jedwab
IDENTYFIKATOR
MGl/RA/3779