Pierwsza połowa XIX w. to czasy przełomowe dla Śląska, wytyczające jego przyszłość jako jednego z najważniejszych regionów przemysłowych w Europie. Choć stulecie to otworzyły wojny napoleońskie, skutkujące zniszczeniami i zadłużeniem, to z drugiej strony czynniki te „zmusiły” Prusy do podjęcia ważnych reform gospodarczych i społecznych. Oznaczało to jednocześnie pełną unifikację Śląska z Prusami i kończyło długi okres traktowania tego regionu jako odrębnej, największej i najbogatszej prowincji. Przed mieszkańcami Śląska stanęło trudne zadanie przejścia z systemu feudalnego na kapitalistyczny, ponieważ w wyniku tych przemian załamywała się w pierwszej kolejności wytwórczość oparta na pracy rąk ludzkich – jak np. tekstylna (skupiona na obszarach podsudeckich). Towarzyszyła temu nędza rzemieślników i głód wśród chłopów. Dzięki inicjatywie pruskiego państwa oraz junkrów (wielkich właścicieli ziemskich) dołożono starań, by zintensyfikować rozwój hutnictwa cynku, żelaza oraz górnictwa. Następstwem tych działań był także rozwój nowoczesnej komunikacji kolejowej. Rozbudowa górnośląskiej kolei została zainicjowana przez powstałe w 1837 r. towarzystwo akcyjne – Górnośląską Kolej Żelazną. Do roku 1847 połączenia kolejowe uzyskały prawie wszystkie miasta górnośląskie leżące wzdłuż linii łączącej Górny Śląsk ze stolicą prowincji – Wrocławiem: Opole, Gliwice, Katowice i Mysłowice. Do największych potentatów przemysłowych, którzy zrobili olbrzymie majątki przy okazji burzliwego rozwoju przemysłu na Śląsku, należały niemieckie rodziny szlacheckie: Donnersmarcków, Schaffgotschów, Ballestremów, Hochbergów i Hohenlohe. Zapraszamy  serdecznie rodziców z dziećmi oraz młodzież i dorosłych na kolejne spotkanie z cyklu „Śląsk – 1000 lat burzliwej historii”.