Na portalu społecznościowym Facebook działają obecnie dwie nowe podstrony:

 

pierwsza z nich to "Skarby Muzeum w Gliwicach" - gdzie znajdziecie ciekawostki i informacje o naszych najcenniejszych i najciekawszych zabytkach - takich, których jeszcze nie pokazywaliśmy w przestrzeniach wystawienniczych oraz tych, które znajdują się obecnie w ekspozycji, a o których pragniemy Państwu przypomnieć. Na pewno ich nie zabraknie, bo w naszych zbiorach mamy przeszło 100 tysięcy obiektów! 

 

w Wielką Sobotę zainaugurowaliśmy natomiast działalność nowej strony: „Biżuteria w zbiorach Muzeum w Gliwicach” – poświęconej naszym kolekcjom biżuterii. Będą się na niej sukcesywnie pojawiać odautorskie komentarze kurator wystawy poświęconej biżuterii ORNO - historyk sztuki, starszej kustosz Anny Kwiecień. Rozpoczynamy podróż do krainy precjozów właśnie od kolekcji ORNO.

 

Warszawska Spółdzielnia Pracy Rękodzieła Artystycznego ORNO (z łac. orno – zdobię) powstała w 1949 r. z inicjatywy Romualda Rochackiego,  który został jej pierwszym prezesem i kierownikiem artystycznym. W ORNO wypracowano niezwykle wyrazisty styl, który doskonale współgrał z ówczesnymi tendencjami w sztuce polskiej i światowej. Jego korzeni szukać należy zgodnie z ówczesnymi fascynacjami i zamierzeniami R. Rochackiego w ideach Williama Morrisa i angielskiego XIX-wiecznego ruchu Arts and Crafts, który postulował odrodzenie sztuki użytkowej wykonywanej ręcznie przez artystę-rzemieślnika (projektanta i zarazem twórcę). Styl ORNO był także częściowo odzwierciedleniem międzywojennej, awangardowej inspiracji sztuką ludową. Powstawały również  prace zainspirowane ówczesną sztuką abstrakcyjną oraz czerpiące z nurtu „archeologicznego”. Biżuteria ORNO była rękodziełem wytwarzanym w krótkich seriach. Stosowano proste techniki: wycinanie z blachy, formowanie z drutu, kucie, wyginanie, fakturowanie młotkiem i metalowymi puncynami oraz fakturowanie ogniem (tzw. płomieniowanie), polerowanie, celowe czernienie chemiczne (patynowanie). Wyroby były znakowane – znakiem firmowym z liter ORNO zakomponowanych w kwadrat.

 

"Pierwotnym zamiarem było wytwarzanie w spółdzielni ozdób ze srebra z wykorzystaniem prostych technik warsztatowych. Zatrudnieni w ORNO rzemieślnicy byli projektantami i wykonawcami. Wytwarzano pierścionki, sygnety, naszyjniki, bransoletki, zawieszki, łańcuszki, paski, klamry do włosów, spinki do mankietów, galanterię, w tym tzw. pamiątkarską z motywami warszawskiej Syrenki i herbów innych miast (kasetki, naczynia na przyprawy, noże do papieru, łyżeczki), lusterka, puderniczki, a nawet guziki. Powstawały również łańcuchy rektorskie, prezydenckie, biskupie, okucia lasek rektorskich i pedlowskich, a także metaloplastyka większych rozmiarów (np. ryngrafy, szyldy). Monumentalnym obiektem powstałym w ORNO są zachowane do dzisiaj drzwi bazyliki archikatedralnej św. Jana Chrzciciela w Warszawie, wykonane w 1962 r. w blasze miedzianej wg projektu Adama Jabłońskiego" – mówi Anna Kwiecień, kurator wystawy ORNO

Prezentowane na wystawie biżuterii ORNO obiekty są własnością Muzeum w Gliwicach, Muzeum Warszawy i Politechniki Śląskiej.