”Krajobraz i dwór tworzyły dla mnie ramy świata, który wydawał się doskonały. Dziecinna moja miłość do Dereszewicz polegała na bezwzględnym zadowoleniu z tego, co było. Pobyty w Dereszewiczach łączyły się z pełnym radości używaniem czarów i zalet ukrytych w przyrodzie. Zawsze, i to od dziecka, czułam, że uczestniczę w czymś, co może być stracone.”

Tak o swoim dzieciństwie spędzonym we dworze pisała Janina z Puttkamerów Żółtowska we wspomnieniach pt. „Inne czasy, inni ludzie”. Spisane po latach pamiętniki odtwarzają dawne życie dworu Dereszewicze i jego mieszkańców – atmosferę, codzienne obyczaje, rytm dnia, zapachy i barwy świata, który na zawsze przeminął. Autorka swoje dzieciństwo spędziła we dworze położonym pośród malowniczej przyrody Prypeci, odbierając staranne wychowanie domowe jak większość szlacheckich dzieci.

W przypadku dziewcząt uwagę przywiązywano do wyrobienia pewnych umiejętności towarzyskich, określanych jako wychowanie salonowe. Nauka jednak oparta była na wielojęzycznych lekturach, wzbogacanych jeszcze podczas licznych podróży po Europie. Panna z dobrego, ziemiańskiego domu musiała zatem umieć konwersować po francusku, grać na jakimś instrumencie, tańczyć, rysować, oraz szyć i haftować.

W wielu dworach dbano o to, by dzieci przebywały na świeżym powietrzu.  W tym celu budowano dla nich domki na drzewach, altanki i huśtawki. Budziło to nieraz trwogę u ziemianek, które obawiały się, że promienie słoneczne mogą przyciemnić cerę młodych dziewcząt, co mogłoby zaprzepaścić ich plany matrymonialne. Stąd niechcianą opaleniznę już w dzieciństwie zwalczano okładami z ogórków i zsiadłego mleka.  

"Dziunia i ja starałyśmy się zjeść jak najprędzej nasze śniadanie i wybiec na ganek, gdzie stał wózek pleciony na kołach, pełen kul, młotów i żelaznych bramek do krokietu. Popychałyśmy go po brukowanym, bocznym zjeździe i wyjeżdżałyśmy do parku wzdłuż krzaków spirei pod starą amerykańską sosnę. Na liściach igrało słońce. Pnie drzew otaczały mnie zewsząd, pełne smug świetlnych, albo skąpanych w cieniu. Wózek podskakiwał na korzeniach, które przerastały drogę. (…) Wiedziałam, że dwie godziny upłyną nam na zażartych partiach, w których przeważnie będę pokonana."

Janina Żółtowska, Inne czasy, inni ludzie