Gliwice to miasto o przebogatej historii, a w wielokulturowej tkaninie jego dziejów na szczególną uwagę zasługuje wątek kresowy. Co łączy Gliwice i Kresy, czyli wschodnie ziemie dawnej Rzeczypospolitej, obejmujące Żmudź, Litwę, Polesie, Wołyń, Podole, Pobereże, Ukrainę i „rzeki domowe” - Niemen i Dniestr? „Kresy” to słowo o ogromnym ładunku emocjonalnym. Odnosi bowiem nie tyle do terytorium, ale przede wszystkim do całej spuścizny historycznej i dziedzictwa kulturowego Rzeczypospolitej na wschodzie, dla której kresowe rubieże od średniowiecza były obszarem osadnictwa i kulturowej ekspansji. Pielęgnowanie pamięci Kresów jest wyjątkowo ważne na Śląsku, jako że w kształtowaniu się powojennego oblicza naszego regionu znaczny udział miały osoby wysiedlone z Kresów. Gliwice są tego szczególnym przykładem. To, obok Bytomia, jedno z tych miast na obszarze górnośląskiej niecki przemysłowej, gdzie trafiło najwięcej przybyszów ze Lwowa, Stanisławowa, Drohobycza czy Tarnopola. W Gliwicach jesienią 1945 r. rozpoczęła działalność Politechnika Śląska, której kadra naukowa, pracownicy administracji, jak i w dużej mierze studenci rekrutowali się z Politechniki Lwowskiej. O gliwickich Kresowianach, którzy cząstkę Kresów przynieśli i zaszczepili w naszym mieście, a także o Kresach, które wciąż stanowią żywe źródło polskiej tożsamości, opowiemy podczas zajęć.