Śląsk w latach 1922-1939 stanowił jedno z najbardziej zindustrializowanych i zurbanizowanych centrów II Rzeczpospolitej. Pomimo tego, że było to wówczas najmniejsze województwo w Polsce, a terytorium plebiscytowe przyznane Polakom po powstaniach śląskich i plebiscycie stanowiło zaledwie jedną trzecią całości, to właśnie tutaj znajdowało się większość górnośląskich kopalń i hut. Błędem byłoby jednak utożsamianie tzw. polskiego Śląska jedynie z „cierpkim pięknem” czarnej, industrialnej ziemi. W jego granicach znajdowała się bowiem cała mozaika terytorialna – od regionu górniczego (Czarny Śląsk), jasnych gleb lublinieckich (Biały Śląsk) aż po piękno zachodniego krańca Beskidów (Zielony Śląsk). Podczas zajęć poświęconych dziejom Śląska w dwudziestoleciu międzywojennym opowiemy, jak doszło do wprowadzenia tego, nieistniejącego już dzisiaj, podziału naszego regionu. Przyjrzymy się polityce władz w stosunku do tego niezwykle bogatego w zasoby naturalne terenu. Dzięki przykładom z prozy Poli Gojawiczyńskiej, Gustawa Morcinka czy refleksjom ks. Emila Szramka poznamy mozaikę narodowościową Śląska oraz jego specyfikę. Lekcji będzie towarzyszyć specjalnie przygotowana mapa polskiego Śląska, dzięki której poznamy rozmieszczenie najważniejszych zakładów przemysłowych biorących udział w tworzeniu gospodarki II RP, a także osoby, które związane były z poszczególnymi miastami i kształtowały ten autonomiczny, jedyny w swoim rodzaju region.