Kto z nas nie widział koguta? Kto z nas nie zachwycał się jego barwnymi piórami i dumną postawą? Od wieków ptak ten był symbolem urodzaju i płodności. Władał czasem i odpędzał złe moce. Uważano go za ptaka magicznego, tajemniczego. Na warsztatach podejrzymy naturę i zainspirujemy się tradycyjnymi koziegłowskimi kogucikami wykonywanymi z osikowej łuby. Z pasków kolorowego papieru i kleju nasze ręce powołają do życia stadko kolorowych kogutów. Może pomogą nam swoim pianiem przywołać wiosnę!

 

 

Gmina Koziegłowy znana jest z wytwarzania wyrobów z wiór osikowych. To specyficzne rękodzieło swoje początki ma pod koniec XIX wieku. Wyrosło na bazie plecionkarstwa. Plecionkarstwo to jedna z najstarszych dziedzin tradycyjnej kultury ludowej. Jest to wyjątkowo bogata dziedzina wytwórczości ludowej, której wyroby znalazły różnorodne zastosowanie. Stosując najbardziej popularną technikę wyplatania żeberkowo-krzyżową powstawały kosze, kapelusze, maty, a nawet ule.

 

W początkowym okresie wyplatano dywany, czyli popularne maty za łóżko, grzebieniarki, które służyły do przechowywania szczotek i grzebieni. Z wyplatanych taśm tzw. sztuczek szyto kapelusze. Ówczesne wyroby miały naturalny kolor drewna.Około roku 1930 pojawiły się barwniki. Początkowo używano tylko farby fioletowej, różowej, zielonej, żółtej. Z czasem coraz śmielej zaczęto łączyć ze sobą te barwniki, uzyskując wspaniałą paletę barw. Rozwój kolorystyki idzie w parze z coraz bogatszym wzornictwem. Przykładem mogą być kwiaty. W początkowych latach wytwarzano trawkę, maki i groszki. Obecnie Koziegłowy może pochwalić się ponad 200 wzorami kwiatów i kompozycji z nich zrobionych. Podziwiamy więc przepiękne powoje, gerbery, słoneczniki, malwy, róże, storczyki czy bukiety z kwiatów polnych, będących odzwierciedleniem tego co na polskiej wsi najpiękniejsze.

W latach 70 XX w. w ośrodku zaczynają pojawiać się tzw. elementy dekoracyjne naścienne. Są to kompozycje klejone o motywach geometrycznych, kwiatowych lub zwierzęcych. Prawdziwym jednak hitem stały się kolorowe koguciki na drewnianej nóżce, które obok kapeluszy stały się wizytówką miasteczka. Spowodowały, że mała miejscowość stała się rozpoznawalna w kraju i za granicą.